Hoe ik over mijn grenzen liet gaan
Ik was een heel spontaan kind die overal makkelijk voor enthousiast te krijgen was. En ik durfde veel nieuwe dingen aan te gaan.
Bijvoorbeeld de weg vragen aan een totaal vreemde op straat of bij een winkel? Mijn twee oudere zussen wisten al vroeg, dat ze dat mooi aan mij konden vragen. Esther durfde dat wel.
Een broodje bij de counter bestellen in het Frans? In no time wist ik hoe en anders deed ik het gewoon met handen en voeten.
Op de lagere- en de middelbare school werd ik makkelijk geaccepteerd, had veel vrienden en vriendinnen. Ik ging dansen, pianospelen, in het kerkkoor en de sfeer op de basisschool was gewoon heel leuk. Ik heb onwijs fijne vrienden opgedaan, een heerlijk toffe tijd gehad en sommige mensen zie ik na 40 jaar, nu nog steeds.
Van de roze wolk af
Daarna, na het vwo op de dansvakopleiding, heb ik een harde les geleerd, dat de roze wereld zoals ik deze kende in mijn tienertijd niet altijd rozengeur en maneschijn bleef. Ik was ook best naïef, in de zin van onervaren. In eerste instantie zie ik naïef zijn an sich, niet direct als negatief trouwens. Ik ging (en ga) gewoon uit van het goede van de mens.
Na het vwo ging ik naar vakopleiding voor dansdocent op de Dansacademie in Arnhem, maar veranderde na een paar weken naar Rotterdam (nu Codarts) omdat ik geloofde dat ik mij daar beter kon ontwikkelen.
Onwijs spannend om voor het eerst op kamers te gaan en keek ook uit naar dit supergave avontuur.
Ik kon echt mijn droom gaan waarmaken
Na het eerste jaar wilde ik veranderen van profiel (modern en folklore) want ik miste ik de jazzdanslessen enorm. Vooral de muziek, het vrije uiten. Folklore was leuk, maar gaf mij te weinig creatieve vrijheid. Ik was zielsgelukkig dat het nog kon aan het begin van het schooljaar.
Na twee overstappen, 1 van stad en 1 van profiel was ik eindelijk op mijn plek.
Tenminste, dat verwachtte ik dan.
In de nieuwe klas bleef ik een beetje afwachtend en bijna verlegen als nieuweling. In mijn ogen stelde ik mij gewoon bescheiden op.
Iedereen kende elkaar al, groepjes waren gevormd en niemand zei van harte welkom. Niks. Dus trainde ik gewoon, zonder echt het gevoel geaccepteerd te worden in de klas.
Jaloezie
Ik ben raar aangekeken (ik zei ook niks),
werd genegeerd,
achter mijn rug werd gepraat,
plus ik werd als bedreigend ervaren, want ik kreeg aandacht van de docenten. En het eerste jaar had ik retegoeie praktijkcijfers.
De situatie was heel naar en verwarrend voor mij en ik kreeg spanning in mijn lijf. Want het hield best lang aan. Ik ging mij steeds meer terugtrekken en ging te hard werken voor theorie en de praktijkvakken, zocht wat contact bij de oude klasgenoten.
Hoe verkrampter en geslotener ik werd hoe meer ik ging achterlopen in mijn resultaten. Niet heel bevorderend voor een danser die vooruit wil en droomt van het grotere podium.
Niemand van de docenten die het echt opmerkte; ik snapte het zelf niet echt; want je zit er middenin maar bent ook super gedreven in het dansvak bezig, dus je duwt het een beetje weg. Je bent als jong mens op een creatieve opleiding ook heel kwetsbaar. Ik wist niet hoe ik dit moest veranderen.
Van zelfverzekerd naar onzeker
Van gelukkig, spontaan, blij, vrij en vrolijk veranderde ik naar voorzichtig in de omgang en onzeker. Uiteraard en dat is zichtbaar en in je dans en voelbaar in de creativiteit.
Verstrikt
Ik zie mijzelf nog staan, klaar om te gaan op de diagonale lijn in de dansstudio. Waar je keer op keer na 4 tellen als tweetal moet invallen, lieten mijn mededansers mij nét, vlak na de 4e tel alleen gaan. Dus startte ik niet lekker, omdat je ingesteld bent om samen over de lijn de oefening in te gaan en als de ander niet start, dan…
Totdat mijn docente Louise riep: Esther, gebruik je adem!
Ik kon helemaal niet vrij dansen, want mijn adem? Die zat vast in mijn keel! Toen barstte er iets in mij en liep ik totaal overstuur de klas uit.
Tot zover en niet verder
Ik heb alles op tafel gelegd. Tot zover en NIET verder. Mijn mentor wilde mij overplaatsen naar een andere klas. Ik was stomverbaasd.
Niet de pesters werden aangepakt, maar het voorstel was om mij juist weg te halen uit de omgeving.
Ik zei dat ik daar geen genoegen mee zou nemen, dat ik mij niet liet wegjagen. Ik bleef waar ik bleef en heb alles en alles uitgesproken. Ook dat docenten ook hun rol kunnen en behoren te pakken.
En ik moest van hen het vak leren!
Ik ging het gesprek aan (tussen de groepjes dansers in de kantine) met de pester in kwestie over wat het met mij heeft gedaan. Alleen. Maar wel gedaan!
Het heeft mij erg beïnvloed in mijn eerste jaar, vooral omdat deze manier van behandelen van mensen waar je zo close mee samenwerkt, zo ontzettend ver van mij af staat.
Tweede natuur
Ik ben soms nog steeds wat naïef in mijn verwachtingen, maar kan ervaringen die eventueel negatief voor mij uitpakken ondertussen wel snel pareren.
Door mijn persoonlijke ontwikkelingsreis heb ik daar vele tools in eigengemaakt, zodat het een tweede natuur is geworden.
Eerst voelde ik mij slachtoffer van de situatie, en toen ik er wat mee had gedaan, kon ik ook mijn eigen aandeel zien.
Opkomen voor jezelf kan ook, zonder dat je het emmertje veel te vol laat lopen, zoals ik heb gedaan. Je kunt respectvol, rustig en met de juiste intonatie, lichaamstaal en woorden duidelijk maken wat je ergens van vindt.
Anderen zullen je dankbaar zijn, want ze weten veel meer wat ze aan je hebben en zullen daardoor jou ook met respect behandelen.
Wat herken jij?
Hoe ga jij om, met andermans gedrag waar je wat van vindt?
Hou je je in? Krop je het op, zodat de emmer steeds meer gevuld raakt?
Zeg je niks maar heb je een uitstraling van een oorwurm? Wat bakken met energie kost?
Ga je liever conflicten uit de weg?
Zeg je het wel, maar had je achteraf gewild dat je andere woorden had gebruikt? Of een andere toon?
Of ben je opgegroeid met: niet lullen maar poetsen, of,
“Je moet maar tegen een beetje kritiek kunnen”? Ook als die ongenuanceerd gebracht wordt?
Raak je snel in je verwachtingen teleurgesteld?
Zeg je liever ja op een verzoek van familie, vrienden of een collega, ondanks dat je dat eigenlijk niet wilt, uit schuldgevoel?
Of omdat je bang bent wat zij van jou gaan vinden als je iets anders doet wat de omgeving van jouw verwacht?
De ander mag er zijn en jij mag er zijn.
En hoe mooi is het als je gewoon kunt zeggen wat je denkt op een respectvolle manier.
Wil je hier over een van deze thema’s even sparren? Geef hieronder een reactie!
Ik zie je!
Esther
