Vandaag wil ik met je delen wat een mooi gesprek ik laatst had met zo een mooie vrouw. Ik noem haar fictief even Mirjam. Ze heeft een bak aan ervaring in het werk dat ze doet. Daar heeft ze ook altijd plezier in gehad.
Ze ervaart dat er veel is veranderd op haar afdeling in de communicatie tussen haar en haar leidinggevende en enkele collega’s.
Ik spreek haar op het moment, dat de bom is gebarsten.
Mirjam geeft aan, dat ze wel eens iets heeft gezegd tegen collega’s wat haar dwars zat, maar niet echt effect bemerkte. Ze heeft nog steeds te veel werk. Klussen wordt eerder opgedragen dan even voorgelegd of afgestemd met haar lopende werkzaamheden. Ze voelt zich als een kleuter behandeld zoals ze zelf zegt.
Collega’s houden geen rekening met haar werk en stellen hun werk voorop vindt Mirjam. Zij probeert zich te voegen naar alles wat af moet. Soms gaat ze het gesprek weer aan over wat ze anders wil en dan laat ze het allemaal maar weer. Of ze klaagt flink in zichzelf, veroordeelt anderen én vooral zichzelf en moppert een eind weg tegen de computer.
Mirjam spreekt tegen haarzelf ongeveer zoals dit:
“Zie nou, ze luisteren gewoon niet. Hoe vaak moet ik nog aangeven, dat ik het niet allemaal kan opleveren in zo een korte tijd. Ze blijven gewoon stapelen. Iedereen is met zichzelf bezig. Ik mis ook het contact.
Het is helemaal niet gezellig meer. En al dat online vergaderen helpt ook niet. Super vermoeiend.
“Ach, verzucht ze dan weer: Laat ook maar. Er gaat ook niks veranderen.”
Er gaat ook niks veranderen….
oef.
En dat kost een bak met energie?!
Dan krijgt Mirjam een email van haar leidinggevende welke helemaal in het verkeerde keelgat valt. Het is gewoon dé druppel voor haar. Ze knapt er volledig op af en legt het bijltje erbij neer. En dan ontmoet ik haar in het gesprek.
Deze mooie dame met wie ik spreek, die haar emmer veel te veel heeft laten vol lopen en nu overstromen, kiest duidelijk voor zichzelf. Ze stopt met dit werk en gaat iets anders zoeken. En dat heeft ze vrij zakelijk, stellig verteld en met weinig attentie voor de ontvanger, haar leidinggevende. Daarbij trekt Mirjam een grote muur op;
Just in case, want ze laat zich niet nog eens kwetsen. Dat heeft ze zich al te lang laten welgevallen.
Totaal begrijpelijk dat de manier van het brengen van haar mededeling totaal uit de lucht komt vallen voor de ander. Als je vol emotie bent, is de adem hoog, je stem snel en lukt het niet echt om de ander op een rustige toon van je besluit op de hoogte te brengen. Waarschijnlijk voelde dit als noodzaak voor haar, daar ze anders bang was weer in haar schulp te kruipen, wat ze al zo vaak heeft gedaan.
In gesprek met haar heb ik haar de spiegel van het proces laten zien. Ze ziet welk gedrag tot welk resultaat in haar leven heeft geleid.
Ondanks een begripvolle e-mail van de leidinggevende die begreep dat het inderdaad niet helemaal goed ging in de communicatie;
Het maakte haar niks meer uit. Het voelt voor Mirjam dat het te laat is om iets in de werkrelatie te repareren en ze sluit het af. En het luchtte haar ook op. Alles kreeg even de ruimte. Alles wat ze had gevoeld, haar verdriet, woede, ongeduld, boosheid, onmacht inclusief slaapgebrek, kwam eruit.
Eigenlijk, besefte zij nu in het gesprek wat we hadden dat het een langzaam proces geweest is.
Een proces van 2 jaar waar ups en down afwisselden en waar ze zichzelf, enerzijds een duw naar voren gaf en anderzijds zich weer terugtrok in onverschilligheid. En daarmee haar regie uit handen gaf.
De volgende heen en weer dialoog had ze geregeld met zichzelf:
Van: “Ach, het valt ook wel mee. Ik moet niet zo gevoelig doen, zij hebben ze gelijk, ik ben gewoon langzaam.”
Naar: “Nee het valt niet mee, ik word totaal niet gezien hier. Ik moet er eens iets van echt van zeggen.”
En toch weer opgeslokt worden in de dagelijkse bezigheden.
De symptomen liegen er niet om: moeheid, energieverlies, verlies van werkplezier, slaapproblemen en het verliezen van het vertrouwen in eigen kunnen.
Zonde toch? Eens?
Niemand is verantwoordelijk voor jouw emmertje.
Dat ben je zelf. En dat is soms niet een boodschap die je wilt horen. Want het is de schuld van alles en iedereen. Je kunt de ander niet veranderen maar wel hoe je met de situatie omgaat. En een verhelderend gesprek waar je jouw behoefte op tafel, legt ook de mogelijkheden open.
Mirjam werd tijdens ons gesprek in ieder geval rustig. En we hebben gelachen om alles. We hebben erover gesproken over wat ze had kunnen doen om dit te voorkomen in de toekomst zoals:
Eerder naar Mirjams eigen stem luisteren. (Dus niet, wel horen en niets doen, maar er op een open en assertieve manier naar durven handelen.)
Eerder communiceren wat haar behoefte is.
Helder en duidelijk zijn, in wat zij wel en niet gaat opleveren en wanneer,
Feedback geven aan collega’s waarvan zij vindt dat zij haar bot benaderen.
Als dit was gelukt, dan was ze misschien tot dezelfde conclusie gekomen. En op zoek gegaan gaan naar een nieuwe werkplek. Maar dan was ze weggegaan met behoud van de relatie.
En dat geeft toch een ander gevoel.
Toch vind ik het knap moedig van haar dat ze wel een besluit neemt. Blijkbaar was er wel een harde grens. Dat is in ieder geval goed dat deze bodem voelbaar is. Beter is voor je om er ver boven de bodem te blijven uiteraard. Maar dan bemerk je wel dat je eigenwaarde echt een keer HO zegt.
Waardoor je dus echt je grens gaat aangeven.
Ik had heb haar mijn aanbod Nee is oké op een eerder ontmoetingsmoment aangeboden. Deze online training waar je vanuit je eigen behoefte leert communiceren, jezelf assertiever opstellen op een gezonde manier. Assertiever opkomen voor jezelf, op een manier die recht doet aan jou zelf.
Want wanneer je dat doet, dan heb je respect voor jezelf en ben je ook respectvol naar de ander. Helder communiceren op een verbindende manier.
Hoe had dit proces met de online training dan tot een andere uitkomst kunnen leiden?
Dat is mijn coach-hart die zich dit afvraagt natuurlijk. Dat kun je niet weten. Ik weet wat het resultaat is en dat je snel resultaat kunt boeken.
Zo zie je dat ieder zijn eigen pad heeft te lopen en zijn eigen proces op de eigen tijd aan dingen toekomt om te ontwikkelen die hij of zij dan als levensles voorgeschoteld krijgt.
Na dit gesprek van ongeveer een klein half uurtje, was ze rustig kon ze alles weer in perspectief zien en wist ze wat haar te doen stond. Heel tof. Er is nog genoeg werk te doen in haar groei op dit stuk van haar ontwikkelingsreis. En het geeft nu energie voor haar, daaraan te gaan werken. Ze heeft de regie weer gepakt.
Herken je iets van de gedragspatronen? Hoe is deze situatie op jou van toepassing? Wil jij mij ook iets voorleggen wat jouw bezighoudt?
Boek dan met mij een gratis “boost je assertiviteit gesprek” in. Dus, heb je daar belangstelling voor, vul het formulier in en ik help je graag.
Ik zie je!
